Nee. Het is een “besloten” zitting. Dat houdt in dat de zitting niet openbaar is en men alleen maar in de zaal mag, als men partij is in de procedure. Dus de partijen A en B mogen dan naar binnen, en hun advocaten. 

Een echtscheidingsprocedure kan van begin tot eind langer dan een jaar duren. Soms wordt er echter in een echtscheidingsbeschikking uitspraak gedaan over de echtscheiding, en de gewone verblijfplaats van een kind, en wordt de zorgregeling aangehouden ter zake de vraag hoeveel dagen per week een kind bij de ene en hoeveel dagen bij de andere ouder zal zijn. Dan komt die laatste beslissing, op het laatste onderdeel, wat later. Meestal echter wordt er in 1 beschikking uitspraak gedaan over zowel de echtscheiding als de andere onderdelen.

Een voorlopige voorziening is een ordemaatregel, die de rechter kan treffen voor de duur van de echtscheidingsprocedure. Zodoende kan men even vooruit, en bijvoorbeeld weer de rekeningen betalen met de voorlopig vastgestelde alimentatie, en kan men met meer rust de uitkomst van de echtscheidingsprocedure afwachten. Het is soms eenvoudig niet mogelijk om samen in 1 woning te wonen, met alle spanningen van de echtscheidingsprocedure. Daarom is het goed, dat men bij de rechtbank hiervoor snel terecht kan, en ook snel een – voorlopige – uitspraak op papier krijgt.

De rechter vindt het belangrijk om te weten wat kinderen vinden, en wat zij willen, en of de ouders daar ook aandacht voor hebben. Het belang van kinderen is zo groot, dat de ouders kinderen de kans wil geven het met de rechter te bespreken wat zij willen, zodat de rechter daar rekening mee kan houden. Dat is niet om de kinderen vanaf 12 jaar te laten beslissen.

Nee. Absoluut niet. Dat is een wijdverbreid misverstand. Kinderen die 12 jaar of ouder zijn, mogen de rechter in een procedure vertellen wat ze willen. De rechter luistert daar dan heel goed naar. Maar: een kind is een kind. Kinderen nemen dergelijke beslissingen niet. Dat doen de ouders. Komen zij er samen niet uit, dan kan één van de ouders de rechter vragen voor hen de knoop door te hakken en een beslissing te nemen.

Ja, dat kan. Als u beroep doet op bijstand van de overheid, is het ook wel logisch dat u doet wat u kan om inkomsten te verwerven. Indien uw ex aan u partneralimentatie kan betalen, dan moet u daar ook aanspraak op maken. Het is zelfs zo, dat als u in een convenant zou zijn overeengekomen met uw ex dat u afstand doet van uw recht op partneralimentatie, dat de sociale dienst daarmee niets te maken heeft, en gewoon alimentatie kan verhalen op uw ex.